چالش پزشکان ایرانی برای دولت بی‌سی در پذیرش صلاحیت‌های پزشکان آموزش دیده خارجی
استان بی‌سی دارای کمبود پزشک است و با این وجود صدها پزشک آموزش دیده خارجی در اینجا وجود دارند که اجازه فعالیت پزشکی ندارند. یک کمپین جدید می‌خواهد در قوانین تغییر ایجاد کند.
هری تبریزی، جراح گوش، حلق و بینی، به همراه همسرش مری نور در پورت مودی.
به گزارش لوری کولبرت (Lori Culbert) از ونکوور سان () – دکتر هری تبریزی (Dr. Harry Tabrizi) جراح گوش، حلق و بینی که پیش از مهاجرت به کانادا، بیش از یک دهه در ایران خدمات پزشکی انجام می‌داد اکنون در سوری سمعک می‌فروشد.
باوجود کمبود قابل توجه پزشک در استان بریتیش کلمبیا و دیگر استان‌های کشور، تبریزی و هزاران پزشک دیگرِ آموزش دیده خارجی، قادر به دریافت مجوز کار به عنوان پزشک در این استان یا سایر مناطق کانادا نیستند.
تبریزی می‌گوید: “کمبودِ پزشک در هر تخصصی که بتوانید به آن فکر کنید، مشهود است و من اینجا نشسته‌ام، سمعک می‌فروشم. من می‌توانم کسی را که خونریزی دارد بخیه بزنم ... اما او خون خود را از دست می‌دهد و من اعتماد به نفسم را. ”
“من فکر می‌کنم بین مهارت‌های موجود و افراد نیازمند ناهماهنگی وجود دارد.”
از زمان مهاجرت به کانادا در سال ۲۰۱۲، تبریزی ۹ آزمون و امتحان مختلف را گذرانده است تا ثابت کند که مدارک پزشکی و مهارت‌های زبانی وی برای طبابت در کانادا کافی است. او حاضر است در هر کجا از بی‌سی که لازم باشد کار کند، زیرا او هم در شهر تهران و هم در شهر‌های کوچک‌تر، تجربه طبابت دارد.
“من سه سال در یک منطقه روستایی در ایران کار کردم. و می‌دانم که پزشکی روستایی یا تمرین در مناطق دور افتاده به چه معناست. بنابراین من دوست دارم به هر کجایی که لازم باشد بروم و خدمات ارائه دهم. ”
این یک موضوع جدید نیست، زیرا بسیاری از کانادایی‌ها و ساکنان دائمی که در یک موسسه پزشکی بین‌المللی تحصیل کرده‌اند، سال‌هاست که در دولت‌های استانی لابی می‌کنند تا قوانین «تبعیض‌آمیز» را تغییر دهند. این قوانینِ تبعیض‌آمیز مانع می‌شود که اکثر آنها بتوانند در بیمارستان‌ها در یک پستِ آموزشی (رزیدنسی) مشغول شوند. در نتیجه، غیرممکن است که آنها در اینجا به عنوان پزشک مجوز بگیرند.
اما اکنون یک کمپین جدید به نام #شانس-برابر یا #EqualChance به راه افتاده که توسط تعدادی از افراد دارای نفوذ سیاسی و مالی پشتیبانی می‌شود و امیدوار است بتواند قوانین را تغییر دهد و فارغ التحصیلان دانشکده‌های پزشکی بین‌المللی که توسط کانادا به رسمیت شناخته شده‌اند بتوانند آشکارا برای همه موقعیت‌های اقامتی رقابت کنند. از جمله حامیان آن می‌توان به موسسه شهروندی کانادا، موسسه خیریه‌ای که توسط فرماندار سابق آدرین کلارکسون (Adrienne Clarkson) برای ترویج ورود مهاجران تاسیس شد، و ون‌سیتی (Vancity) اشاره کرد که مبلغ نامعلومی به این کمپین اختصاص داده است.
روبرتو آلوارز، رهبر #EqualChance
روبرتو آلوارز (Roberto Alvarez)، که برای موسسه شهروندی کانادا کار می‌کند و سرپرستی #EqualChance را نیز بر عهده دارد، گفت که الهام‌بخش راه‌اندازی این کمپین در ماه مه، تا حدودی واکنش‌های اخیر مردم به بی‌عدالتی‌های نژادی، مانند جنبش «جان سیاهان مهم است» (Black Lives Matter) پس از مرگ جورج فلوید (George Floyd) بود و تا حدی به دلیل نابرابری‌هایی که در اثر همه‌گیری آشکار شده است. آلوارز گفت: “با افزایش تنوع کشور ما، داشتن پزشکانی که تجربه‌های متفاوتی دارند و به زبان‌های مختلف صحبت می‌کنند، بسیار سودمند است.” “بسیاری از مردم احساس می‌کنند پزشک کافی در جامعهٔ خود ندارند و ما این همه پزشکِ منتظر در حاشیه داریم که آمادهٔ کمک هستند.”
بر اساس داده‌های عمومی موجود از خدمات مطابقت مقیم کانادا (CaRMS)، که فارغ التحصیلان دانشکده پزشکی را در موقعیت‌های اقامت اجباری قرار می‌دهد، در سال ۲۰۲۰ از ۳٫۳۹۷ نقطه آموزشی ۹۰ درصد برای فارغ‌التحصیلان کانادایی در نظر گرفته شده بود و تنها ۳۲۵ مورد برای پزشکان آموزش دیده در خارج باقی ماند. این تخصیص ۱۰ درصد برای پزشکانی که در خارج از کشور آموزش دیده‌اند در هشت سال گذشته در کانادا ثابت بوده است.
همچنین بر اساس گزارش CaRMS، ۱۴۳۵ پزشک تحصیل‌کرده بین‌المللی که اکنون در کانادا زندگی می‌کنند در سال ۲۰۲۰ برای چنین موقعیت‌های اقامتی درخواست کرده‌اند، اما فقط ۲۹ درصد آنها استخدام شده‌اند.
تعداد متقاضیانی که در سال ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ استخدام شده‌اند حتی کمتر است و تنها ۲۳ درصد بوده. در مقایسه، ۹۹ درصد از فارغ التحصیلان دانشکده پزشکی کانادا یکی از این موقعیت‌های مورد نیاز برای اقامت را کسب کردند.
بر اساس داده‌های CaRMS، در سال ۲۰۲۰ فارغ التحصیلان دانشکده‌های پزشکی در اروپا در مقایسه با کسانی که از آفریقا، آسیا، آمریکای جنوبی یا خاورمیانه بودند، بیشتر پذیرفته شده‌اند.
به گفته آلوارز، بریتیش کلمبیا یکی از استان‌هایی است که بیشترین «بی عدالتی» را برای متخصصان پزشکی بین‌المللی دارد.
در بیانیه کتبی وزارت بهداشت آمده است که این وزارتخانه برنامه‌ای برای تعدادی از پزشکان خانواده که در خارج از کانادا برنامه پزشکی خانواده را تکمیل کرده‌اند را اجرا کرده است که در ازای تعهد دو سال کار در جامعه‌ای که نیاز به پزشک دارد و توسط یک مقام بهداشتی انتخاب شده باشد مجوز پزشکی دریافت کنند.
این وزارتخانه همچنین گفت که در سال ۲۰۲۰، کالج پزشکان و جراحان بی‌سی. مقام «دستیارِ پزشک» را پیشنهاد کرد که، پس از ایجاد رسمی، به پزشکان واجد شرایط برای مجوز کامل، اجازه می‌دهد “تحت نظارت پزشک در محیط‌های مراقبت حاد برای افزایش ظرفیت و ارائه خدمات” کار کنند.
در این بیانیه همچنین آمده است که دولت در تلاش است تا نیاز به پزشکان بیشتر را در بی‌سی برطرف کند. از طریق تعدادی طرحِ پیشنهادی، از جمله افزایش فضاها در دانشکده پزشکی UBC، ایجاد بیش از ۵۰ شبکه مراقبت‌های اولیه و افتتاح ۲۴ مرکز مراقبت‌های فوری و اولیه.
#EqualChance یک نظرسنجی توسط موسسهٔ لجر (Leger) ترتیب داد. در این نظرسنجی از ۲٫۵۴۰ کانادایی ۷۰ درصد گفتند که در جوامع آنها به اندازهٔ کافی ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی وجود ندارد و ۸۰ درصد گفتند که از درمان با پزشکان واجد شرایط آموزش دیده در سایر کشورها راحت خواهند بود. در هر دو مورد درصد پاسخ‌های بریتیش کلمبیا حتی بیشتر هم بود. (این نظرسنجی در ماه دسامبر و ژانویه انجام شد(
دکتر نوید پویان (سمت چپ) و دکتر وحید نیلفروشان از جمله گروهی از پزشکان آموزش دیده خارجی هستند که شکایت خود را به دادگاه حقوق بشر بی‌سی در سال ۲۰۲۰ برده و سیستم “تبعیض‌آمیز” صدور مجوز برای پزشکان را به چالش کشیده‌اند.
دکتر وحید نیلفروشان پیش از مهاجرت به کانادا در سال ۲۰۱۰، به مدت ۱۳ سال یک متخصص بیهوشی موفق در ایران بود. وی برای برنامه‌های رزیدنتی بیهوشی در چندین استان، از جمله در دانشگاه تورنتو، درخواست ارائه کرد.
او می‌گوید: “اما هرگز از جانب آنها پیشنهاد مصاحبه یا سایر برنامه‌های اقامتی بیهوشی در کانادا به من نرسید. هر چند در این سال‌ها، به من پیشنهاد مصاحبه از برنامه‌های اقامت در ایالات متحده داده شده است.”
نیلفروشان همچنین می‌تواند به موقعیت اضطراری سلامت کنونی در بی‌سی، بحران مرگبار استفاده بیش از حد از مواد مخدر، کمک کند. چرا که او بر روی داروهای ضد اعتیاد در ایران متمرکز بود. در آنجا او با موفقیت از روش بیهوشی در درمان اعتیاد به مواد مخدر استفاده می‌کرد.
نیلفروشان، پسر یک پزشک برجسته در ایران، از این که تمام امتحانات مقدماتی خود را در کانادا گذرانده است، ناامید است و هنوز نمی‌تواند موقعیت اقامتی خود را در اینجا کسب کند. با این وجود او همچنان امیدوار است که بتواند در آینده نقش خود را ایفا کند.
او می‌گوید: “من با خانواده‌ام تحت یک فرایند سریع درخواست برای مشاغل پرتقاضا در سال ۲۰۱۰ به کانادا مهاجرت کردم. کانادا به دنبال پزشکان بود زیرا تشخیص داده بود که کمبود پزشک دارد. در حال حاضر ۱۱ سال بعد، تقاضا برای متخصصان بیهوشی حتی بیشتر هم شده است، اما من و بسیاری از پزشکان مهاجر دیگر که دارای صلاحیت بالایی هستند بدون مجوز باقی مانده‌اند.”
