در کانادا سالانه ۳۵ میلیون تن غذا دور ریخته می‌شود. مقداری از آن توسط مردی به آرد سیب تبدیل می‌شود.

۱۶ مارس

به گزارش مارک فاوست-آتکینسون (Marc Fawcett-Atkinson) از نشنال آبزرور (National Observer) – دستگاه خشک‌کن و دستگاه آسیاب ادویه، تمام چیزی است که جو روت (Joe Roth) نیاز دارد تا ۴۰۰٫۰۰۰ پوند پس‌ماندهٔ میوه که معمولاً به عنوان پوره خوراک خوک فروخته می‌شود، را به آرد تبدیل کند. از این محصول که روت آن را آرد سیب می‌نامد، می‌توان به جای شکر استفاده کرد. آرد سیب، به هر چیزی طعم شیرین و ملایمی می‌دهد، از مخلوط ادویه‌جات گرفته تا دسرهای سیب (apple fritters).

مالکِ شرکت ادویه‌جات کیکین جوز اسپایس (Kickin ’Joes Spice) در کرستون (Creston) بی‌سی، که اساساً از مواد اولیه محلی استفاده می‌کند، طی یک آزمایش اتفاقی آشپزی، به این ایده رسید.

وی گفت: “این ایده از مصرفِ سیب حاصل شده و با دستگاه خشک کن میوه، من می‌توانم آن‌ها را به حالتِ خیلی خشک تبدیل کنم. من فکر کردم اگر بتوانم سیب‌ها را به حالت خیلی خشک برسانم، می‌توانم آن‌ها را آسیاب کنم و سپس … شما آرد سیب خواهید داشت.”

این یک راه حل امروزی و البته نسبی برای یک مشکل محلی است. طبق گزارش که سکند هاردوست (Second Harvest)، سازمانی که توزیع مجددِ موادِ غذایی هدر رفته در بانک‌های مواد غذایی (Food Banks) و موسسات خیریه را انجام می‌دهد، در سال ۲۰۱۹ ارائه شده، هر ساله حدود ۳۵ میلیون تن مواد غذایی در کانادا هدر می‌رود که حدود ۵۶ و نیم میلیون تن گاز کربنیک تولید می‌کند. حدود ۲۴ درصد از این ضایعات یعنی حدود ۶۶۰٫۰۰۰ تن پیش از خروج محصولات از مزارع بوجود می‌آیند.

این ضایعات می‌توانند به هر دلیلی ایجاد شوند مانند: خسارت‌های وارده به محصول، کمبود تقاضا یا کمبود نیروی کار در هنگام برداشت، مانند پاییز سال گذشته که کشاورزان به دلیل محدودیت‌های سفر در دوران همه‌گیری، با آن مواجه شدند.

به همین دلیل روت، که در منطقهٔ کشاورزان و باغدارانِ کوته‌نی (Kootenay) در بریتیش کلمبیا زندگی می‌کند، در تهیه هزاران پوند سیب اضافی برای تهیهٔ آردِ خود مشکلی نداشت. یکی از باغداران منطقه که افشره‌ٔ سیب درست می‌کند خوشحال بود که به جای اینکه به خوک‌ها خوراک بدهد، پس از فشردن سیب‌ها، تفاله‌ٔ باقیمانده را به روت می‌داده است.

روت توضیح داد: “او روزانه تفاله سیب فله‌ای را برای من کنار می‌گذارد، و من آن را به آشپزخانه تجاری خود می‌آوردم و از طریقِ دستگاهِ خشک کن مراحل کار را شروع می‌کردم” تا ببینم چه مقدار از این تفاله‌ها قابل بازیابی است. در پایان تابستان گذشته، او تقریباً ۷۰۰ پوند آرد سیب درست کرده و آن را در بازارهای کشاورزان و نانوایی‌های محلی فروخته بود.

نیکول بلک مور (Nicole Blackmore)، نانوای کرستون ولی (Creston Valley) گفت: “ما برای تهیهٔ دسرِ سیب، این آرد را با سیب‌های خود مخلوط می‌کنیم.” “سپس این آرد را دوباره با خمیر مخلوط می‌کنیم، و این باعث می‌شود که دسرِ ما عطر و طعم فراوانی بگیرد.”

او همچنین وقتی برای کیک‌های بدون قند و سایر محصولات نانوایی سفارشات ویژه‌ای از مشتریان دارد، از این آرد استفاده می‌کند، و آن را به گزینه‌های وارداتی مانند استویا ترجیح می‌دهد. روت اضافه می‌کند که آرد سیب اساساً یک پورهٔ سیب ِکم آب و یک غذای مناسب برای کودکان خردسال است.

رویکرد کارآفرینی روت، تغییری در دنیای کاهش ضایعات مواد غذایی و بازیافتِ مواد غذایی است. بسیاری از برنامه‌های بازیافتِ غذا، بر توزیع مجدد این غذای اضافی به موسسات خیریه و بانک‌های غذایی متمرکز است. که منتقدان معتقدند، چنین رویکردی برای مقابله با ریشه‌های اصلیِ عدمِ امنیتِ غذایی کار چندان درستی به شمار نمی‌آید.

گراهام ریچس (Graham Riches)، استاد مددکاری اجتماعی در دانشگاه یو‌بی‌سی، در مصاحبه‌ای با نشنال آبزرور (National Observer) کانادا در ماه نوامبر گفت: “ضایعات غذایی، محصول یک سیستمِ غذایی ناکارآمد است … اما (اغلب) به عنوانِ پاسخی برای عدمِ امنیتِ غذایی ارائه می‌شود، که تابعی از … شبکه‌های ناکارآمد امنیتِ اجتماعی است.” وی توضیح داد که پایان دادن به عدم امنیت غذایی، سیاست‌های اجرایی را در پی خواهد داشت، که تضمین می‌کند مردم می‌توانند به اندازه کافی درآمد کسب کنند، و یا از حمایت‌های اجتماعی کافی برای خوب غذا خوردن برخوردار باشند.

با این حال روت افزود، مشاغلی که ضایعات مواد غذایی را به غذایی مانند آرد سیب تبدیل می‌کنند، می‌توانند از اثرات مخربِ زیست محیطی مواد غذایی دورریز بکاهند، و به بازارِ در حال رشدِ غذاهای محلی پایدار کمک کنند.

“در حال حاضر آرد کدو تنبل وجود دارد. به نسبتِ میزان مصرفِ مواد غذایی، مواد بیشتری در این زمینه هدر می‌رود. من فکر می‌کنم پتانسیل زیادی در این زمینه وجود دارد.”